Chwalęcin
(niem. Stegmannsdorf)
Wieś została lokowana w1349 r. z przeniesienia pruskiej wsi Bertingen, zamieszkałej przez ludność niewolną, na prawo chełmińskie.
.JPG)
1.JPG)
W 1570 r. wybudowano tu kaplicę, w której był przechowywany tzw. „czarny krucyfiks”, który znaleziono w lesie nad Wałczą. W 1709 r., podczas epidemii dżumy, kapituła katedralna złożyła ślubowanie wybudowania kościoła wotywnego. Kościół wybudowano i konsekrowano w 1728 r. według planów Jana Krzysztofa Reimersa z Ornety. W latach 1748 – 1749 malarz z Braniewa Jan Lossau wykonał polichromie sufitowe.
Od 1783 r. Chwalęcin stał się wsią królewską.
W latach 1914 – 1918 mieszkańcy wsi, w związku z działaniami wojennymi, zmuszeni byli do ucieczki, ale po zakończeniu I wojny światowej powrócili na swoje ziemie.
W 1944 r. we wsi pojawili się uchodźcy z Prus Wschodnich. Rok później okoliczna ludność uciekła, a wieś stała się obozem wojskowym Armii Czerwonej. Po 1945 r. zaczęły się tu osiedlać polskie rodziny i miejscowości nadano polska nazwę Chwalęcin.
BIBLIOGRAFIA
- T. Darmochwał, M. J. Rumiński, Warmia Mazury, przewodnik. Agencja TD, Warszawa 2003, s. 103
- B. Koziełło – Poklewski, Dzieje wsi, w: Braniewo. Z dziejów miasta i powiatu, komitetem redakcyjny: J. Chojnowski, J. Sikorski, A. Wakar, Z. Wierzbowski, J. Żabiński, W. Żak, wyd. Pojezierze, Olsztyn 1973, s. 233
- Mieczysław Orłowicz, Ilustrowany przewodnik po Mazurach Pruskich i Warmii. Na nowo podali do druku Grzegorz Jasiński, Andrzej Rzempołuch, Robert Traba, Agencja Wydawnicza "Remix", Olsztyn 1991, s. 255 – 256
- Rzempołuch Andrzej, Przewodnik po zabytkach sztuki dawnych Prus Wschodnich, Agencja Wydawnicza "Remix", Olsztyn, 1992, s. 26 – 28
LINKOWNIA
Historia
Sanktuarium
